Η σχέση μου με το φαγητό της 25ης Μαρτίου δεν ήταν ποτέ καλή. Θυμάμαι μετά τις παρελάσεις, όταν ήμουν παιδί, έβγαινα βόλτα με τις φίλες μου και για μεσημεριανό έτρωγα έξω παγωτό ή κάτι σε fast food. Από μικρή απεχθανόμουν τα τηγανητά, τα ψάρια με κρούστα και το σκόρδο. Οπότε δε χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να μισήσω αυτό το φαγητό.
Η μαμά μου συνήθιζε να φτιάχνει πολύ αλμυρό μπακαλιάρο, νόστιμο μεν για αυτούς που αγαπούν τα αλμυρά, αλλά εγώ το απέφευγα. Βέβαια όλα αυτά άλλαξαν ριζικά γύρω στα 20 μου. Αφού γνώρισα τον Ηλία, άρχισα να αγαπώ το σκόρδο. Μέχρι τότε το κοιτούσα από απόσταση. Η αγάπη του όμως για το σκόρδο, με έπεισε. Μη ρωτάς πως! Παρόλα αυτά εξακολουθούσα να μισώ τον τηγανητό μπακαλιάρο σε κουρκούτι. Για καλή μου τύχη, μια φορά έφαγα σε ένα τσιπουράδικο στο Βόλο μπακαλιάρο – σκορδαλιά και από τότε άλλαξα γνώμη ολοκληρωτικά για αυτό το φαγητό.