Με την Ειρήνη έχουμε πολύ όμορφο love story. Όταν ήμασταν μικρές δεν τα πηγαίναμε ΚΑΘΟΛΟΥ καλά, λόγω του ανταγωνισμού με τον οποίο ζούσαμε. Και εννοείται η χειρότερη ήμουν εγώ, γιατί αυτή πάντα αποζητούσε την παρέα μου σαν μικρούλα, αλλά εγώ δεν την ήθελα. Καθώς φύγαμε και οι δύο από το σπίτι μας, συνειδητοποιήσαμε (και πρώτη εγώ, αυτή ήδη το ήξερε) ότι είναι πολύ σημαντικός ο δεσμός που έχουμε και δεν πρέπει να τον αφήνουμε για κανέναν λόγο αναξιοποίητο. Πλέον, παρόλο που μπορώ, δεν θέλω να περάσει μέρα χωρίς να ξέρω πως είναι και πως νιώθει. Παλιά κλαιγόμουν που ήμουν το μεγάλο παιδί με τις ευθύνες στους ώμους του, αλλά τώρα είμαι ευγνώμων που μπορώ να σταθώ σαν μεγάλη αδερφή, να έχω ενεργό ρόλο στη ζωή της και να μοιράζομαι τα βάρη και τις χαρές της!