Η Πόλυ ήταν πάντα για εμένα εκεί, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ακόμα και τις φορές που εγώ δεν ήμουν εκεί για αυτήν, παρέμενε βράχος δίπλα μου. Είναι ένα πρόσωπο-σταθμός στην ζωή μου, καθώς μέσα από αυτήν έχω μάθει τόσο όμορφα πράγματα και έχω ωριμάσει. Μου έχει προσφέρει ελπίδα σε πολύ μουντές περιόδους που ένιωθα χαμένη, μου έχει χαρίσει ατελείωτες στιγμές που τα πόδια μου λύνονταν από τα γέλια και πάνω από όλα μέσα από αυτήν είδα πως ο Θεός δεν είναι ένα παραμυθάκι, ούτε μια επικριτική, δακτυλοδεικτούμενη θρησκεία, αλλά πόσο μάλλον μια σχέση, μια επικοινωνία.